Renzo Pasolini

Renzo Pasolini (18.07.1938-20.05.1973) , popularny "Paso" z zawodu murarz - ścigał się (w róznych klasach) na przełomie lat 60/70.

Pomimo tego iż, jego kariera została przerwana w szczytowym momencie przez tragiczną śmierć, Pasolini pozostał niezwykle popularnym zawodnikiem i odcisnął wyjątkowy ślad w wyścigach serii Grand Prix.  Jego nieprzewidywalny i niewykwintny styl jazdy w połączeniu z charyzmatyczną i prostą osobowością, sprawiły że stał się ulubieńcem tłumu. Kiedy się ścigał, nie myślał o przyszłości ani o mistrzostwach, tylko o następnym zakręcie i wyjściu na prostą w najlepszy możliwy sposób.
Rywalizacja Pasoliniego z Giacomo Agostinim podzieliła entuzjastów motocykli i chociaż sposób jazdy Pasoliniego przynosił mieszane rezultaty (ostatecznie uniemożliwiając mu zdobycie tytułu mistrza świata), zaskarbił mu trwałe miejsce w sercach wielu fanów.

Renzo Pasolini urodził się w Rimini ,w sercu Romagna , regionu Włoch o najsilniejszej tradycji sportów motocyklowych. Jego ojciec był  motocyklistą i bardzo wcześnie zapoznał syna z motocrossem i wyścigami szosowymi. Karierę w motocrossie rozpoczął w 1958 r.  (po okresie fascynacji boksem i piłką nożną). Palacz i niepoprawny uczestnik imprez, był niecodziennym sportowcem, podobnie jak niecodzienne było jego  podejście do zakrętów podczas wyścigów :  niebezpieczny balans na granicy równowagi przyczepności i prędkości, które sprawiało, iż wydawał się spadać z motocykla (styl jazdy na torze zawdzięczał motocrossowemu doświadczeniu , operując precyzyjnie manetką).

Po dobrych występach w motocrossie, Pasolini postanowił skoncentrować się na wyścigach szosowych, pozostając aktywnym w kilku innych sportach, aby zachować formę fizyczną. W 1962 roku zadebiutował z Aermacchi 175 cm3, a jego dwa pierwsze miejsca przed Giacomo Agostinim zapoczątkowały ich długą rywalizację.
Pasolini zrobił dwuletnią przerwę w wyścigach, aby odbyć służbę wojskową i podczas stacjonowania na Sardynii poznał swoją przyszłą żonę Annę (z którą miał dwoje dzieci, Sabrinę i Renzo Stefano).

Pasolini wznowił karierę wyścigową w 1964 r., Ścigając się na motocyklach Aermacchi w wyższych klasach  250 cm3 i 350 cm3 . W 1965 roku w mistrzostwach Włoch , Pasolini ścigał się motocyklami  Benelli , zajmując drugie miejsce za Tarquinio Provini w klasie 250cc i trzecie miejsce w klasie 350cc za Giacomo Agostini i Giuseppe Mandorlini (tak , tak - kiedyś zawodnicy ścigali się w róznych klasach podczas jednych zawodów). 1966 był rokiem różnych wyników w kraju i za granicą; najbardziej znaczący był ostatni wyścig mistrzostw Włoch, który Pasolini wygrał na nowym czterocylindrowym Benelli 500.

Dzięki bardziej konkurencyjnemu motocyklowi, Pasolini był w stanie rywalizować z najlepszymi, co zapoczątkowało serię jego epickich konfrontacji z Mikiem Hailwoodem (zawodnikiem Hondy) oraz ożywienie jego rywalizacji z Agostinim (MV Agusta) .
Sezon '68 to drugie miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata (za Agostinim) w klasie 350 cm3, oraz dwa włoskie tytuły dla pojemności 250 cm3 i 350 cm3.

1969 przyniósł mieszane wyniki, powodując że Pasolini przegrał z kolegą z drużyny Benelli, Kelem Carruthersem (w mistrzostwach świata dla pojemności 250 cm3). Nowo  wprowadzone przepisy na sezon wyścigowy 1970, ograniczały kategorię 250cc do motocykli dwucylindrowych, co skłoniło zespół Benelli do skoncentrowania się na klasie 350cc.

Po złym sezonie Pasolini opuścił Benelli i dołączył do Aermacchi, będącej świeżo po fuzji z Harley-Davidson .
Znaczną część sezonu 1971 stracił na testowaniu motocykla Aermacchi / Harley-Davidson o pojemności 250 cm3, którego opracowanie zajęło znacznie więcej czasu, niż oczekiwano. Powstały motocykl nie był najszybszy, a wielu nowych zawodników zwiększyło konkurencję; wśród nich był Jarno Saarinen , z którym Pasolini przegrał mistrzostwo świata dla pojemności 250 cm3 w 1972 r. o jeden punkt.




Pasolini stracił życie podczas Grand Prix Włoch na torze  Monza, 20 maja 1973 r.  Feralnego dnia, startując w klasie 350cc nie był w stanie ukończyć zawodów z powodu problemów technicznych (wycofał się  na cztery okrążenia przed końcem  wyścigu). Startując w klasie 250 cm3. wywrócił się już podczas pierwszego okrążenia.  Jadący tuż za nim Jarno Saarinen , nie będąc w stanie go ominąć, również upadł - co spowodowało reakcję łańcuchową, w której ostatecznie udział wzięło dwunastu zawodnikow.  Karambol  doprowadził do śmierci Pasoliniego i Saarinena.

Wiele późniejszych dyskusji dotyczyło prawdopodobnych przyczyn wypadku.

Najczęstsze wyjaśnienie sugeruje, iż poślizg a w rezultacie upadek Passoliniego, mogły być spowodowane plamą oleju, która pozostała na torze po wyścigu klasy 350 cm3 (Benelli Waltera Villi doznało wycieku na przedostatnim okrążeniu, ale chęć zebrania punktów mistrzowskich spowodowała, iż zawodnik ścigał się  pomimo zaistniałej sytuacji). Ustalono, iż organizatorzy wyścigu rzeczywiście, dopuścili się pewnych  zaniedbań w zakresie przygotowania toru (przed wyścigiem klasy 250 cm3 - John Dodds , zgłaszał obawy w tym zakresie , ale spotkał się z groźbami). Jednak upadek Pasoliniego i szkody powstałe w jego motocyklu sugerują bardziej usterkę silnika (prawdopodobnie zatarcie tłoków), jako bezpośrednią przyczynę upadku.

W 1986 r. Ducati wprowadziło model Paso  (projekt Tamburiniego , któremu zawdzięczamy m.in. Ducati 916 i MV Agusta F4), upamiętniając Pasoliniego.

żródła: it.wiki; en.wiki ; iomtt.com ; renzopasolini.com; internet
Renzo Pasolini, THE MAN https://www.youtube.com/watch?v=d6kvtP3DVdY